Είναι κάτι τέτοιες μοναχικές νύχτες, που είσαι μόνο εσύ, ο εαυτός σου και ένα άδειο σπίτι. Που μόνη σου συντροφιά νιώθεις ότι είναι τα έπιπλα, που νομίζεις ότι τάχα κάθονται και σε κρυφοκοιτάζουν καθώς τριγυρνάς και δεν σκέφτεσαι τίποτα, ή απλά σκέφτεσαι τόσα πολλά που δεν το καταλαβαίνεις καν! Δεν είσαι μελαγχολικός,  μόνο ήρεμος, γαλήνιος. Ησυχία παντού, μόνο το πιάνο του Yann Tiersen να  παρεμβαίνει με ένα διακριτικό και όμορφο τρόπο. Είναι υπέροχα. Σου αρέσει αλλά σε τρομάζει κιόλας. Δεν θέλεις να τελειώσει όμως ξέρεις ότι θα γίνει το περιμένεις, το διαισθάνεσαι και τότε. Ανοίγεις τα μάτια σου, βλέπεις μια νέα μέρα σε έναν ίδιο κόσμο. Δεν θες να πεις καλημέρα, μόνο καληνύχτα!