Είναι πολλές στιγμές που θέλω να γράψω. Νιώθω ότι το έχω ανάγκη, ότι θέλω να βγάλω ένα συναίσθημα, αυτό που πραγματικά χρειάζομαι να πω. Μα το μυαλό παγώνει. Δεν ξέρεις πως να πεις αυτό που σε βασανίζει αυτό που σε κάνει να νιώθεις ένα μικρό κενό. Ίσως να ξέρεις πως να το κλείσεις άλλα να μην μπορείς, αλλά ίσως και να μην ξέρεις τι είναι. Και τότε τι κάνεις; Πώς μπορείς να το βρεις; Ποια να είναι άραγε η θεραπεία σου. Κοίτα μέσα σου! Τολμάς όμως; Το σκέφτεσαι, ίσως και να ξέρεις και αναρωτιέσαι. Μια αγκαλιά; ένα φιλί, ένα "σ αγαπώ"; Αλλά όχι, δεν είναι τίποτα από όλα αυτά. Ίσως ένα βλέμμα. Ένας χτύπος στην καρδιά!