Είναι μερικές νύχτες, αρχίζω να πιστεύω ότι είναι πάντα νύχτες, που κοιτάμε κατάματα τον εαυτό μας. Τον παρατηρούμε προσεχτικά και ανακαλύπτουμε πράγματα που μας τρομάζουν. Εισχωρούμε βαθειά στην ψυχή μας και αναρωτιόμαστε τι στο διάολο συμβαίνει εκεί μέσα. Και μετά σκεφτόμαστε για ώρες. Μου έρχονται ερωτήματα που ποτέ δεν τολμώ να ρωτήσω και που ποτέ δεν τολμώ να απαντήσω! Ίσως επειδή δεν μπορώ, ίσως επειδή μου είναι αδύνατον, ίσως επειδή ξέρω ότι ποτέ δεν θα καταφέρω να τα απαντήσω! Και καθώς σκέφτομαι όλα αυτά τα αναπάντητα ερωτήματα ακούω το πρώτο λεωφορείο της ημέρας να κάνει στάση. Μαζί του είναι σαν να ξυπνάει, σιγά σιγά και ολόκληρη η πόλη. Σβήνω το τσιγάρο, το οποίο είναι τόσο γλυκό τέτοιες ώρες. Ήρθε η ώρα να κοιμηθώ και μαζί με εμένα τα ερωτήματα μου, η στεναχώρια μου και η βραδιά μου. Γράφω γρήγορα μερικές ασυνάρτητες παρατηρήσεις που δεν βγάζουν νόημα και ουσία και ετοιμάζομαι να κοιμηθώ. Ανακαλύπτω πράγματα για τους ανθρώπους, για το πως σκέφτονται. Πιστεύω ότι είμαι πιο σοφός, αλλά ξέρω ότι κάνω λάθος και ότι απλά είναι ένας παραλογισμός. Γιατί ο άνθρωπος είναι ποικιλόμορφος και αυτό δεν το ανακάλυψα εγώ, αλλά ο συγγραφέας από το τελευταίο βιβλίο που ακόμα δεν έχω διαβάσει. Ετοιμάζομαι να κοιμηθώ οι σκέψεις όμως δεν με αφήνουν. Είναι σκέψεις μπερδεμένες και αλλόκοτες. Ίσως να μην σκέφτομαι και τίποτα, κυριαρχεί ένα χάος, όλα είναι μπερδεμένα, αλλά εγώ, ετοιμάζομαι να κοιμηθώ. Ο ήλιος αρχίζει να ανατέλλει. Αλλά εγώ ετοιμάζομαι να κοιμηθώ!

   Όχι, σίγουρα δεν θα μου λείψει η κίνηση της, ούτε η βαβούρα της αλλά ούτε και η ομορφιά της Αθήνας. Θα μου λείψουν όμως οι άνθρωποι. Οι φίλοι μου και Εσύ. Ναι, σίγουρα εσύ. Δεν θέλω να ακουστώ σαν ερωτευμένος, αλλά ούτε σαν τσιμπημένος. Αλλά θα μου λείψουν έστω και αυτά τα ελάχιστα που κατάφερα να πάρω από εσένα. Μια αγκαλιά, ένα φιλί, μια κουβέντα, ένα βλέμμα. Μπορεί να με έχεις ήδη ξεχάσει, δεν με νοιάζει όμως. Δεν έχει σημασία τίποτα. Ούτε το τώρα, ούτε το τι θα ακολουθήσει, αλλά ούτε και το τι θέλουμε. Το μόνο που έχει σημασία είναι η στιγμές που έχουν μείνει. Το άρωμα σου στην μπλούζα μου, οι ταινίες που είδαμε, τα τραγούδια που τραγουδήσαμε, ένα χαρτάκι που σου έγραψα και μερικά δάκρυα στο μαξιλάρι σου που μπορεί ποτέ σου να μην κατάλαβες.

   Ήταν ένα μικρό διάλυμα από την καθημερινότητα, και τώρα είναι καιρός να γυρίσω μόνος μου στο σπίτι! Και να ξυπνήσω μόνο με μια ανάμνηση!