Από το Blogger.
Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010

Με το πίανο του Tiersen

  Είναι κάτι τέτοιες μοναχικές νύχτες, που είσαι μόνο εσύ, ο εαυτός σου και ένα άδειο σπίτι. Που μόνη σου συντροφιά νιώθεις ότι είναι τα έπιπλα, που νομίζεις ότι τάχα κάθονται και σε κρυφοκοιτάζουν καθώς τριγυρνάς και δεν σκέφτεσαι τίποτα, ή απλά σκέφτεσαι τόσα πολλά που δεν το καταλαβαίνεις καν! Δεν είσαι μελαγχολικός,  μόνο ήρεμος, γαλήνιος. Ησυχία παντού, μόνο το πιάνο του Yann Tiersen να  παρεμβαίνει με ένα διακριτικό και όμορφο τρόπο. Είναι υπέροχα. Σου αρέσει αλλά σε τρομάζει κιόλας. Δεν θέλεις να τελειώσει όμως ξέρεις ότι θα γίνει το περιμένεις, το διαισθάνεσαι και τότε. Ανοίγεις τα μάτια σου, βλέπεις μια νέα μέρα σε έναν ίδιο κόσμο. Δεν θες να πεις καλημέρα, μόνο καληνύχτα!

 
Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

Μάσκα


Βάζεις γρήγορα την μάσκα σου. Πριν προλάβουν να δουν το πραγματικό σου πρόσωπο. Πριν προλάβουν να δουν το τέρας που κρύβεις μέσα σου. Την οργή, την θλίψη και την στεναχώρια που καταπίνεις καθημερινά. Φοράς ένα όμορφο αν και ψεύτικο χαμόγελο και όλα είναι μια χαρά. Μα πως καταλαβαίνεις ότι είναι ψεύτικο; Ότι ο άλλος δεν είναι αυτό που φαίνεται, ότι κάτι κρύβει και ότι μέσα του πονάει; Δεν το καταλαβαίνεις! Αυτό τα χαμόγελα πλέον είναι τόσο δημοφιλή που όλοι έχουν φορέσει από ένα. Και οι περισσότεροι τα κρατάνε για παραπάνω από μια φόρα. Η θλίψη δεν αρέσει. Είναι ένδειξη αδυναμίας και κανένας δεν θέλει να δείχνει αδύναμος. Μην κλάψεις πρόσεχε. Μην πέσει ούτε ένα δάκρυ. Θα γυρίσουν όλοι να σε δουν, να σε λυπηθούν. Θα σε καταλάβουν. Πρόσεξε!

"Άτιτλο"

  "Λένε ότι ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός, μόνο που ξεχνάνε ότι σύγχρονος είναι και ο καλύτερος δολοφόνος. Μέχρι να έρθει η λύτρωση, μέχρι να γίνεις καλά και να καταφέρεις να σταθείς στα πόδια σου, περνάς δύσκολα και βασανίστηκα στάδια και αργά η γρήγορα ξέρω ότι θα δω και τα δυο πρόσωπα του γερο χρόνου, μόνο που το δεύτερο πάντα έρχεται πρώτο και αυτό με φοβίζει. Δεν είμαι προετοιμασμένος. Για τίποτα από όλα αυτά που έγιναν δεν ήμουν. Νομίζω όμως πως η ζωή ποτέ δεν σε ρωτάει. Ποτέ δεν σε προειδοποιεί για να προλάβεις να πάρεις μια βαθιά ανάσα πριν βουτήξεις στα βαθιά, να κρατηθείς από κάπου πριν πέσεις στο κενό. Είναι πάντα απρόβλεπτη και γιαυτό και δεν την καταλαβαίνουμε!"
Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

“A Song From A Lover”

You say you don’t love me anymore…
That you forget my truly love…
You say you sorry but I don’t…

And I don’t know anything about you
But know your eyes more than you do
I know you lie I know it’s true
So don’t be shy if I do….

I know you hide
I know you pain
I know you do… I know you shame

And I am still thinking about you
I can’t forget a thing of you
I might be strong for you
But I can’t be…for loosing you..

And I remember all of you
I still remember when you kiss me through
And I want to tell you
That I might be cruel
But I will never forget you

I am leaving away from you...

But don’t forget me
I‘ll come to you….
Artist: Unknown

Λεωφορειον ο Ποθος

Παρασκευή πρωί. Μπαίνω σε ένα λεωφορείο. Δεν ξέρω που πάει και ούτε με νοιάζει. Δεν έχω προορισμό, άπλα θέλω να ζήσω το ταξίδι. Κάθομαι αναπαυτικά στην θέση μου και βγάζω το βιβλίο μου. "Λεωφορείον ο Πόθος". Δεν ξέρω άμα το δικό μου έμοιαζε καθόλου σαν και αυτό αλλά το μόνο σίγουρο ήταν ότι δεν υπήρχε καθόλου "πόθος". Ήμουν μόνο εγώ και ο οδηγός σε μια ήρεμη διαδρομή με άγνωστο προορισμό. Μονό ο θόρυβος της μηχανής έσπαγε την σιγή και ο τρελός αέρας που είχε ξεσπάσει. Ανοίγω το βιβλίο. Σελίδα 138.


Κλείνω το βιβλίο. Κλείνω τα μάτια μου. Κλείνω τις σκέψεις μου. Σε έμενα δεν υπήρχε καμία πόλκα στο κεφάλι μου να τριγυρνάει. Μόνο εικόνες. Διάφορες εικόνες. Από εσένα, έμενα, εμάς. Κοίταξα από το παράθυρο. Κοίταξα την άγνωστη διαδρομή μου. Ένιωθα χαμένος αλλά και παράλληλα ασφαλής από τον κόσμο, από τα βλέμματα και από την αλήθεια.  Έσκυψα και έκλαψα. Για εμένα το λεωφορείον ο πόθος είχε κάνει στάση από νωρίς.

Αφιερωμένο σε ένα μικρο τριαντάφυλλο

"Αν όμως μ' εξημερώσεις, η ζωή μου θα γίνει ηλιόλουστη. Θα αναγνωρίζω το θόρυβο ενός βήματος διαφορετικού απ' όλα τ' άλλα. Τα άλλα βήματα θα με κάνουν να κρύβομαι κάτω από τη γη. το δικό σου, σαν μουσική, θα με τραβάει έξω από τη φωλιά μου. Κι έπειτα κοίτα. Βλέπεις εκεί πέρα, τα χωράφια με το στάρι; Τα χωράφια με το στάρι δε μου θυμίζουν τίποτα. Κι αυτό είναι λυπηρό. Όμως εσύ έχεις μαλλιά χρυσαφένια. Θα είναι υπέροχο λοιπόν όταν θα με έχεις εξημερώσει. Το στάρι, που είναι χρυσαφένιο, θα μου θυμίζει εσένα. Και θα μ' αρέσει ν' ακούω τον άνεμο μέσα στα στάχυα... Κέρδισα, είπε η αλεπού, το χρώμα του σταριού"

"Να το μυστικό μου, είπε η αλεπού. Είναι πολύ απλό: Μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια. Είναι ο χρόνος που ξόδεψες για το τριαντάφυλλο σου που το κάνει τόσο σημαντικό...