Όχι, σίγουρα δεν θα μου λείψει η κίνηση της, ούτε η βαβούρα της αλλά ούτε και η ομορφιά της Αθήνας. Θα μου λείψουν όμως οι άνθρωποι. Οι φίλοι μου και Εσύ. Ναι, σίγουρα εσύ. Δεν θέλω να ακουστώ σαν ερωτευμένος, αλλά ούτε σαν τσιμπημένος. Αλλά θα μου λείψουν έστω και αυτά τα ελάχιστα που κατάφερα να πάρω από εσένα. Μια αγκαλιά, ένα φιλί, μια κουβέντα, ένα βλέμμα. Μπορεί να με έχεις ήδη ξεχάσει, δεν με νοιάζει όμως. Δεν έχει σημασία τίποτα. Ούτε το τώρα, ούτε το τι θα ακολουθήσει, αλλά ούτε και το τι θέλουμε. Το μόνο που έχει σημασία είναι η στιγμές που έχουν μείνει. Το άρωμα σου στην μπλούζα μου, οι ταινίες που είδαμε, τα τραγούδια που τραγουδήσαμε, ένα χαρτάκι που σου έγραψα και μερικά δάκρυα στο μαξιλάρι σου που μπορεί ποτέ σου να μην κατάλαβες.

   Ήταν ένα μικρό διάλυμα από την καθημερινότητα, και τώρα είναι καιρός να γυρίσω μόνος μου στο σπίτι! Και να ξυπνήσω μόνο με μια ανάμνηση!