κρύβεσαι από τους ανθρώπους, απο τις αναμνήσεις απο εμένα και απο εσένα.

 και έτσι ξαφνικά το βρήκα στα πρόχειρα μια πρόχειρη σκέψη...

Μια φορά και ένα καιρό... 

τόσα χρόνια τώρα πιά το έχω μάθει

τόπος κανείς δεν με χωρά.

Μόνη μου θα σβήνω 

και το κέφι όλων γύρω θα ανάβει

ώσπου να πάρω εγώ φωτιά

Όμορφη η νύχτα που έρχεται

ακόμα κι η βροχή

όλα έχουν νόημα μ' από δω

πάντα λείπεις νόημα πως να βρω

Δίκοπο μαχαίρι η ομορφιά

στα μάτια μου μπροστά

βλέπω τη γαλήνη γύρω γύρω

θέλω κι εγώ επάνω της να γύρω

γιατί είμαι μέσα μου άνω-κάτω πιά

Για την ακρίβεια όλοι θέλουμε, πάντα θέλουμε αλλά ίσως και ποτέ να μην ξέρουμε τι θέλουμε. Είμαστε όντα όπως και να το κάνουμε που θέλουμε συνέχεια πράγματα είτε υλικά είτε όχι. Βασίζουμε όλοι μας την ζωή σε πράγματα που θέλουμε και παλεύουμε σε όλο αυτό το ταξίδι μας να τα αποκτήσουμε, είμαστε όμως σίγουροι ότι οι στόχοι μας είναι σωστοί και ότι πραγματικά θέλουμε ότι νομίζουμε ότι θέλουμε. Ίσως όχι, μιας που ποτέ δεν το σκεφτόμαστε αυτό, κατακτάμε αυτό που θέλουμε  και στην συνέχεια προχωράμε στον επόμενο στόχο, έτσι ώστε να μεταμορφώνουμε την ζωή μας σε ένα ατελείωτο κυνηγητό! Αλλά ποιος είναι ο θύτης και ποιο το θύμα; Ακόμα και αν καταφέρουμε να εκπληρώσουμε τα θέλω μας, πώς μπορούμε να ξέρουμε αν αυτά θα αντιστραφούν εναντίον μας? Ποίος είναι ο θύτης και ποιο το θύμα;

    Το μεγαλύτερο μου εδώ και πολύ καιρό βάσανο ήταν κάποια ερωτήματα, κάποια "γιατί" και κάποιες αλήθειες που ποτέ δεν πήρα. Τα ερωτήματα όμως όπως και πολλά άλλα πράγματα σε αυτήν την ζωή είναι διαβολικά, δεν μπορείς να τους ξεφύγεις και ούτε να τα προσπεράσεις, ειδικά όταν ξέρεις ότι η απάντηση είναι τόσο κοντά σου, αλλά παράλληλα τόσο μακρυά σου, ενώ βλέπεις την πυγή αλλά δεν μπορείς να την ακουμπήσεις, δεν μπορείς να πιεις από αυτήν, γιατί, αντί για νερό ρέει μια ψευδής φλόγα από μέσα της και ξέρεις πολύ καλά ότι στο τέλος θα καείς. Και ένα ακόμα κάψιμο δεν μπορείς να το αντέξεις, δεν μπορούσα να το αντέξω. Ένιωθα σαν τον στρατιώτη γεμάτο με μώλωπες στο πεδίο της μάχης έτοιμο να ξεψυχήσει, και ακόμα και αν ήμουν έτοιμος να θυσιαστώ για την "πατρίδα" μου, δεν είχα το κουράγιο να το κάνω.  Ο πόλεμος όμως πάντα αλλάζει τους ανθρώπους και αυτός ο πόλεμος που είχαμε δημιουργήσει μεταξύ μας πρέπει να ξέρεις ότι με άλλαξε. Μετατράπηκα σε έναν άλλο άνθρωπο, σε ένα τέρας που ποτέ δεν ήθελα να γίνω, που ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα γίνω, ήμουν δημιούργημα δικό σου και τον απαντήσεων που ποτέ δεν μου έδωσες. Είχα όλα τα χαρακτηριστικά που έχουν όλα τα κτήνη απόμακρος, φοβισμένος, με έναν ακατάπαυστο θυμό να βράζει μέσα μου.
   Κάποια στιγμή όμως πρέπει να ξέρεις ότι η αλήθεια έρχεται στην επιφάνεια. Ακόμα όμως και αν δεν έρθει κάνεις μια γενναία βουτιά για να την ανακαλύψεις! Μπορεί να περάσει καιρός, αλλά πάντα είσαι πρόθυμος  για να ανακαλύψεις τις απαντήσεις στα ερωτήματα που σε βασάνιζαν ασταμάτητα. Και έτσι έγινε, έτσι έπρεπε. Οι απαντήσεις έρχονται στο προσκήνιο και όλα αρχίζουν να ξεκαθαρίζουν, σαν ένα καλοφτιαγμένο puzzle των 356 κομματιών. Πάντα ελπίζεις για το καλύτερο. Πάντα ήλπιζα για το καλύτερο μέχρι το τελευταίο κομμάτι. Η αλήθεια όμως είναι σκληρή, αλλάζει γεγονότα, πιστεύω και σε απογοητεύει, αλλά δεν καταφέρνει να σε πονέσει, ούτε καν να σε αγγίξει, γιατί η πανοπλία σου είναι πια αρκετά ανθεκτική, μέχρι την επόμενη φορά που θα την βγάλεις για να πάρεις μια ανάσα και να αρχίζεις να ξανά ζεις!

Είναι μερικές νύχτες, αρχίζω να πιστεύω ότι είναι πάντα νύχτες, που κοιτάμε κατάματα τον εαυτό μας. Τον παρατηρούμε προσεχτικά και ανακαλύπτουμε πράγματα που μας τρομάζουν. Εισχωρούμε βαθειά στην ψυχή μας και αναρωτιόμαστε τι στο διάολο συμβαίνει εκεί μέσα. Και μετά σκεφτόμαστε για ώρες. Μου έρχονται ερωτήματα που ποτέ δεν τολμώ να ρωτήσω και που ποτέ δεν τολμώ να απαντήσω! Ίσως επειδή δεν μπορώ, ίσως επειδή μου είναι αδύνατον, ίσως επειδή ξέρω ότι ποτέ δεν θα καταφέρω να τα απαντήσω! Και καθώς σκέφτομαι όλα αυτά τα αναπάντητα ερωτήματα ακούω το πρώτο λεωφορείο της ημέρας να κάνει στάση. Μαζί του είναι σαν να ξυπνάει, σιγά σιγά και ολόκληρη η πόλη. Σβήνω το τσιγάρο, το οποίο είναι τόσο γλυκό τέτοιες ώρες. Ήρθε η ώρα να κοιμηθώ και μαζί με εμένα τα ερωτήματα μου, η στεναχώρια μου και η βραδιά μου. Γράφω γρήγορα μερικές ασυνάρτητες παρατηρήσεις που δεν βγάζουν νόημα και ουσία και ετοιμάζομαι να κοιμηθώ. Ανακαλύπτω πράγματα για τους ανθρώπους, για το πως σκέφτονται. Πιστεύω ότι είμαι πιο σοφός, αλλά ξέρω ότι κάνω λάθος και ότι απλά είναι ένας παραλογισμός. Γιατί ο άνθρωπος είναι ποικιλόμορφος και αυτό δεν το ανακάλυψα εγώ, αλλά ο συγγραφέας από το τελευταίο βιβλίο που ακόμα δεν έχω διαβάσει. Ετοιμάζομαι να κοιμηθώ οι σκέψεις όμως δεν με αφήνουν. Είναι σκέψεις μπερδεμένες και αλλόκοτες. Ίσως να μην σκέφτομαι και τίποτα, κυριαρχεί ένα χάος, όλα είναι μπερδεμένα, αλλά εγώ, ετοιμάζομαι να κοιμηθώ. Ο ήλιος αρχίζει να ανατέλλει. Αλλά εγώ ετοιμάζομαι να κοιμηθώ!

   Όχι, σίγουρα δεν θα μου λείψει η κίνηση της, ούτε η βαβούρα της αλλά ούτε και η ομορφιά της Αθήνας. Θα μου λείψουν όμως οι άνθρωποι. Οι φίλοι μου και Εσύ. Ναι, σίγουρα εσύ. Δεν θέλω να ακουστώ σαν ερωτευμένος, αλλά ούτε σαν τσιμπημένος. Αλλά θα μου λείψουν έστω και αυτά τα ελάχιστα που κατάφερα να πάρω από εσένα. Μια αγκαλιά, ένα φιλί, μια κουβέντα, ένα βλέμμα. Μπορεί να με έχεις ήδη ξεχάσει, δεν με νοιάζει όμως. Δεν έχει σημασία τίποτα. Ούτε το τώρα, ούτε το τι θα ακολουθήσει, αλλά ούτε και το τι θέλουμε. Το μόνο που έχει σημασία είναι η στιγμές που έχουν μείνει. Το άρωμα σου στην μπλούζα μου, οι ταινίες που είδαμε, τα τραγούδια που τραγουδήσαμε, ένα χαρτάκι που σου έγραψα και μερικά δάκρυα στο μαξιλάρι σου που μπορεί ποτέ σου να μην κατάλαβες.

   Ήταν ένα μικρό διάλυμα από την καθημερινότητα, και τώρα είναι καιρός να γυρίσω μόνος μου στο σπίτι! Και να ξυπνήσω μόνο με μια ανάμνηση!

Μια φορά και ένα καιρό, όχι δεν ήταν ένα παραμύθι, ήταν μια ιστορία αγάπης και ναι δεν έχει ωραίο τέλος! Ήταν ένα κορίτσι και ένα αγόρι. Τα 2 αντίθετα φύλλα, εκεί που όλα γίνονται, κόντρες, διαμάχες άφθονο σεξ και έρωτας. Για αυτήν ήταν τέλειος. Ήταν αυτό που έψαχνε αυτό που ήθελε. Τον κοιτούσε και τον έβλεπε όπως ήταν. Ήταν χαρούμενη και ήξερε ότι ήταν αλήθεια, ότι γελάει και γελάει το σύμπαν ολόκληρο. Ήταν τρυφερός και γλυκός αλλά και ζηλιάρης και εγωιστής και είχαν εντάσεις και καυγάδες, δεν την ένοιαζε όμως, το μόνο που ήθελε ήταν να χαμογελάει πραγματικά και αυτός το είχε καταφέρει αυτό. Το μόνο που ήθελε ήταν να είναι αγκαλιά και να πίνουν κρασί μέχρι το πρωί. Δεν την ένοιαζε τίποτα άλλο. Όμως μια μέρα αυτός έφυγε. Το έκανε έλεγε για το καλό της, γιατί την αγαπούσε λέει. Για να την προστατέψει. Αυτό φυσικά δεν έγινε. Και απλά έφυγε. Και αυτή έμεινε. Πότε δεν έμαθε, ποτέ δεν ρώτησε και ποτέ δεν τον ξανά είδε. Το μόνο που ήξερε ήταν ότι τον αγαπά και απλά, Σώπασε.