Από το Blogger.
Δευτέρα 23 Απριλίου 2012

Μην το διαβάσεις, το ξέρουμε και οι δύο ότι δεν έχει σημασία.


και καθώς άκου το τραγούδι μεγάλωσα της Χ.Αλεξίου, σκέφτομαι, σκέφτομαι πολλά και πήρα την απόφαση για μια ακόμη φορά να μοιραστώ αυτές τις ασυνάρτητες σκέψεις μου για μια ακόμα φορά με ένα κοινό που δεν ξέρω άμα υπάρχει και δεν ξέρω και άμα με νοιάζει. Το πως κατέληξα να ακούω ένα τέτοιο τραγούδι δεν μπορώ να πω, πως είναι τυχαίο, ούτε και παράξενο. Μα τι πραγματικά είναι παράξενο και τι όχι, εγώ δεν μπορώ να το κρίνω, αυτό που θέλω να κρίνω, αυτό και μόνο, είναι το εγώ μου, τους λόγους που με οδηγούν κάθε φορά να γυρνάω σε αυτό το σχετικά ερειπωμένο και γεμάτο σκοτεινές στιγμές της ζωής μου μπλοκ. Ξέρω όμως πως σήμερα δεν είναι η κατάλληλη μέρα να ανακαλύψω κάτι τέτοιο, και αναρωτιέμαι αν ποτέ θα έρθει αυτή η μέρα που θα απελευθερωθώ από αυτές τις σκέψεις και τους φόβους που με κυριεύουν και τότε στο υπόσχομαι θα το σταματήσω. Όλα θα τα σταματήσω, για πάντα. Είμαι ένας άγνωστος και είσαι ένας άγνωστος, μα δεν έχει σημασία. Είναι βράδυ, πάντα είναι βράδυ και για πάντα θα είναι βράδυ. Μα είναι αυτή η γλυκιά ώρα που το μυαλό μας θολώνει και δεν σκεφτόμαστε γιαυτό και απελευθερωνόμαστε, γιαυτό και παίρνουμε την απόφαση να βρεθούμε, για μια ακόμη φορά αντιμέτωποι με τους κινδύνους, και να πούμε για μια ακόμα φορά φτάνει. Δεν σκέφτομαι τι λέω, δεν σκέφτομαι τη γράφω, αλλά χαίρομαι γιαυτό, αυτό δεν έχει νόημα. Κινώ τα χέρια μου μηχανικά και κάνω προσπάθεια να σκεφτώ, τους λόγους που το κάνω όλο αυτό, τους λόγους που συνεχίζω να γράφω. Και τι γράφω; δεν έχεις ιδέα, μα ούτε εγώ και έτσι νομίζω πως αυτό είναι δίκαιο. Ήθελα να σου μιλήσω για εμάς, τους ανθρώπου, μα δεν μπορώ, δεν ξέρω πραγματικά τι να σου πω. Ήθελα όμως να σου μιλήσω για εμάς και γιαυτούς τους στίχους του τραγουδιού που τώρα πια ίσως να έχεις ξεχάσει, αλλά εγώ όχι, γιατί τα λόγια της Χ. είναι καρφωμένα στο μυαλό μου. Και συνεχίζω να μην το κάνω, να μην σου μιλάω, γιατί πάντα για άλλους μιλάμε και γιατί έτσι ξεχνάμε και δεν πονάμε. Έχει δίκαιο, ναι, έχει απόλυτο δίκαιο. Και εγώ αυτό κάνω, μην ξεγελιέσαι. Μην με περάσεις για τρελό αλλά ακόμα και αυτό να κάνεις δεν με ενδιαφέρει, δεν περιμένω να καταλάβεις. ποτέ κανείς δεν το έκανε και ούτε καλά καλά εγώ ο ίδιος, οπότε μην φοβάσαι. Αυτό άστο να το κάνω εγώ. Δύο χρόνια τώρα και ο φόβος μου επέστρεψε, μα δεν ξέρω πραγματικά το λόγο, δεν ξέρω πραγματικά γιατί, και γιαυτό τα γράφω όλα αυτά, για να τα διαβάσω ίσως κάποια άλλη στιγμή και κερδίσω κάτι. Γιατί, μόνο τώρα μπορώ, τώρα που δεν σκέφτομαι, τώρα που δεν με νοιάζει, τώρα που είμαι μες στο μεθύσι της θλίψης μου ελεύθερος, αλλά παράλληλα και φυλακισμένος. Μην κρατήσεις τίποτα από όσα σου είπα. Δεν έχουν σημασία, απλά μην ξεχάσεις ότι: πάντα για άλλους μιλάμε, έτσι δεν πονάμε έτσι ξεχνάμε. Αυτό φτάνει. Αυτό θυμήσου. 



Μόνο αυτό θυμήσου...


1 σχόλια:

Ελένη είπε...

Πόσο δίκιο έχεις... Μερικά βράδια είναι πολύ δύσκολα και το μόνο που έχουμε ανάγκη, το μόνο που χρειαζόμαστε είναι να μιλήσουμε. Ή καλύτερα να εκφραστούμε!;)

Δημοσίευση σχολίου