Ξέρεις, είναι μερικά πράγματα, που πραγματικά τα φοβόμουν. Νομίζω ότι ακόμα τα φοβάμαι. Έζησα με αυτό τον φόβο και προσπάθησα να τον ξεπεράσω. Τα κατάφερα, μην αναρωτηθείς όμως για τις απώλειες. Μα οι αναμνήσεις είναι σατανικές. Σήμερα μου διάβαζε η Εριφύλη ένα ποίημα που είχε να κάνει με αυτές, δεν θυμάμαι ούτε τον συγγραφέα ούτε καλά καλά το ποίημα. Νομίζω πάντως πως έλεγε ότι οι αναμνήσεις ενός ανθρώπου είναι όλη του η ζωή, ή κάτι τέτοιο, εκεί ήταν το ζουμί. Δεν έχει άδικο, έτσι ακριβώς είναι, αλλά ξες, μερικές φόρες έρχονται στην επιφάνεια και αυτό δεν είναι πάντα ευχάριστο. Ω ναι σίγουρα δεν είναι. Τα φαντάσματα του παρελθόντος, μάλλον γι αυτές θα μιλάνε! Και ξαφνικά, όλα σε πάνε πίσω. Πρόσωπα, μελωδίες, μέρη ανασταίνονται από τα βάθη του μυαλού σου, όσο καλά και να τις θάψεις, πάντα εμφανίζονται, σου λέω αλήθεια, είναι σατανικές και δεν είναι καθόλου εύκολο να συμφιλιωθείς μαζί τους. Το ξέρεις καλά. Εσύ πάντως πάντα τα κατάφερνες. Να μην μιλάς, να μην κοιτάς να μην ακούς και να ξεχνάς. Η έτσι ήθελες να πιστεύω. Το κατάφερες! Μα δεν έχει νόημα, ή έχει. Και γιατί τα γράφω όλα αυτά? Κάνεις δεν ξέρει!? ίσως να πιστεύω ότι αυτή την στιγμή τα διαβάζεις! Μα πιστεύω ότι αυτό μάλλον δεν με συμφέρει. Αλλά με ξέρεις καλά. Η σιωπή ποτέ δεν ήταν η συμπάθια μου, αλλά δεν πρέπει να έχεις κανένα παράπονο, ήμουν ήσυχος πολύ ήσυχος...