Από το Blogger.
Δευτέρα 23 Απριλίου 2012


κρύβεσαι από τους ανθρώπους, απο τις αναμνήσεις απο εμένα και απο εσένα.

 και έτσι ξαφνικά το βρήκα στα πρόχειρα μια πρόχειρη σκέψη...



Μην το διαβάσεις, το ξέρουμε και οι δύο ότι δεν έχει σημασία.


και καθώς άκου το τραγούδι μεγάλωσα της Χ.Αλεξίου, σκέφτομαι, σκέφτομαι πολλά και πήρα την απόφαση για μια ακόμη φορά να μοιραστώ αυτές τις ασυνάρτητες σκέψεις μου για μια ακόμα φορά με ένα κοινό που δεν ξέρω άμα υπάρχει και δεν ξέρω και άμα με νοιάζει. Το πως κατέληξα να ακούω ένα τέτοιο τραγούδι δεν μπορώ να πω, πως είναι τυχαίο, ούτε και παράξενο. Μα τι πραγματικά είναι παράξενο και τι όχι, εγώ δεν μπορώ να το κρίνω, αυτό που θέλω να κρίνω, αυτό και μόνο, είναι το εγώ μου, τους λόγους που με οδηγούν κάθε φορά να γυρνάω σε αυτό το σχετικά ερειπωμένο και γεμάτο σκοτεινές στιγμές της ζωής μου μπλοκ. Ξέρω όμως πως σήμερα δεν είναι η κατάλληλη μέρα να ανακαλύψω κάτι τέτοιο, και αναρωτιέμαι αν ποτέ θα έρθει αυτή η μέρα που θα απελευθερωθώ από αυτές τις σκέψεις και τους φόβους που με κυριεύουν και τότε στο υπόσχομαι θα το σταματήσω. Όλα θα τα σταματήσω, για πάντα. Είμαι ένας άγνωστος και είσαι ένας άγνωστος, μα δεν έχει σημασία. Είναι βράδυ, πάντα είναι βράδυ και για πάντα θα είναι βράδυ. Μα είναι αυτή η γλυκιά ώρα που το μυαλό μας θολώνει και δεν σκεφτόμαστε γιαυτό και απελευθερωνόμαστε, γιαυτό και παίρνουμε την απόφαση να βρεθούμε, για μια ακόμη φορά αντιμέτωποι με τους κινδύνους, και να πούμε για μια ακόμα φορά φτάνει. Δεν σκέφτομαι τι λέω, δεν σκέφτομαι τη γράφω, αλλά χαίρομαι γιαυτό, αυτό δεν έχει νόημα. Κινώ τα χέρια μου μηχανικά και κάνω προσπάθεια να σκεφτώ, τους λόγους που το κάνω όλο αυτό, τους λόγους που συνεχίζω να γράφω. Και τι γράφω; δεν έχεις ιδέα, μα ούτε εγώ και έτσι νομίζω πως αυτό είναι δίκαιο. Ήθελα να σου μιλήσω για εμάς, τους ανθρώπου, μα δεν μπορώ, δεν ξέρω πραγματικά τι να σου πω. Ήθελα όμως να σου μιλήσω για εμάς και γιαυτούς τους στίχους του τραγουδιού που τώρα πια ίσως να έχεις ξεχάσει, αλλά εγώ όχι, γιατί τα λόγια της Χ. είναι καρφωμένα στο μυαλό μου. Και συνεχίζω να μην το κάνω, να μην σου μιλάω, γιατί πάντα για άλλους μιλάμε και γιατί έτσι ξεχνάμε και δεν πονάμε. Έχει δίκαιο, ναι, έχει απόλυτο δίκαιο. Και εγώ αυτό κάνω, μην ξεγελιέσαι. Μην με περάσεις για τρελό αλλά ακόμα και αυτό να κάνεις δεν με ενδιαφέρει, δεν περιμένω να καταλάβεις. ποτέ κανείς δεν το έκανε και ούτε καλά καλά εγώ ο ίδιος, οπότε μην φοβάσαι. Αυτό άστο να το κάνω εγώ. Δύο χρόνια τώρα και ο φόβος μου επέστρεψε, μα δεν ξέρω πραγματικά το λόγο, δεν ξέρω πραγματικά γιατί, και γιαυτό τα γράφω όλα αυτά, για να τα διαβάσω ίσως κάποια άλλη στιγμή και κερδίσω κάτι. Γιατί, μόνο τώρα μπορώ, τώρα που δεν σκέφτομαι, τώρα που δεν με νοιάζει, τώρα που είμαι μες στο μεθύσι της θλίψης μου ελεύθερος, αλλά παράλληλα και φυλακισμένος. Μην κρατήσεις τίποτα από όσα σου είπα. Δεν έχουν σημασία, απλά μην ξεχάσεις ότι: πάντα για άλλους μιλάμε, έτσι δεν πονάμε έτσι ξεχνάμε. Αυτό φτάνει. Αυτό θυμήσου. 



Μόνο αυτό θυμήσου...


Σάββατο 10 Μαρτίου 2012



"Aκόμα τον αγαπώ,
δεν τον ξεχασα ποτε,
μην το πεις σε κανέναν"




Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011

Μια φορά και ένα καιρό...


Μια φορά και ένα καιρό... 
Πάντα έτσι ξεκινούσαν ολα τα παραμύθια μας. Έτσι πάντα μαγευόμασταν απο αυτες τις 7 λέξεις και αφήναμε το μυαλό μας ελεύθερο να ταξιδέξει στον κόσμο των ονείρων, σε έναν κόσμο που κάποτε δεν φοβόμαστα να μπούμε, που οι πύλες του ήταν πάντα ανοιχτές και μας περίμεναν.
Τα χρόνια όμως περνάσαν και ο κόσμος των ονείρων έχει ξεχαστεί αλλα δεν έχει εξαφανιστεί. Υπάρχει  βάθεια μέσα στο μυαλό μας και στις σκέψεις μας. Οι πύλλες δεν έκλεισα απο μόνες τους, αλλά τις κλείσαμε εμείς. Ο λόγος είναι άγνωστος μπορεί όμως και γνωστός. Κάνεις δεν ξέρει. 

Μια φορά και ένα καιρό...


Μόνη μου θα μείνω 
τόσα χρόνια τώρα πιά το έχω μάθει
τόπος κανείς δεν με χωρά.
Μόνη μου θα σβήνω 
και το κέφι όλων γύρω θα ανάβει
ώσπου να πάρω εγώ φωτιά

Όμορφη η νύχτα που έρχεται
ακόμα κι η βροχή
όλα έχουν νόημα μ' από δω
πάντα λείπεις νόημα πως να βρω

Δίκοπο μαχαίρι η ομορφιά
στα μάτια μου μπροστά
βλέπω τη γαλήνη γύρω γύρω
θέλω κι εγώ επάνω της να γύρω
γιατί είμαι μέσα μου άνω-κάτω πιά


Πέμπτη 18 Αυγούστου 2011

Unfulfilled Love

   Ο ανεκπλήρωτος έρωτας είναι επώδυνος και πολύ προσωπικός, χωρίς ίχνος εγωισμού, με πολλή απογοήτευση όμως και μια αίσθηση ιδανικού. Εδώ βρίσκεται και η παγίδα του ανεκπλήρωτου έρωτα – δεν απομυθοποιείται ποτέ, δεν περνά δοκιμασίες, δε φθείρεται και παραμένει κάπου, να ελλοχεύει, να μας μπλέκει σε φαύλους κύκλους συναισθημάτων και σκέψεων, ονείρων και επιθυμιών που ίσως να μην έχουν καν σχέση με την πραγματικότητα, παρά μόνο τη δική μας.
 only unfulfilled love can be romantic
Τρίτη 26 Ιουλίου 2011

Θέλω

Για την ακρίβεια όλοι θέλουμε, πάντα θέλουμε αλλά ίσως και ποτέ να μην ξέρουμε τι θέλουμε. Είμαστε όντα όπως και να το κάνουμε που θέλουμε συνέχεια πράγματα είτε υλικά είτε όχι. Βασίζουμε όλοι μας την ζωή σε πράγματα που θέλουμε και παλεύουμε σε όλο αυτό το ταξίδι μας να τα αποκτήσουμε, είμαστε όμως σίγουροι ότι οι στόχοι μας είναι σωστοί και ότι πραγματικά θέλουμε ότι νομίζουμε ότι θέλουμε. Ίσως όχι, μιας που ποτέ δεν το σκεφτόμαστε αυτό, κατακτάμε αυτό που θέλουμε  και στην συνέχεια προχωράμε στον επόμενο στόχο, έτσι ώστε να μεταμορφώνουμε την ζωή μας σε ένα ατελείωτο κυνηγητό! Αλλά ποιος είναι ο θύτης και ποιο το θύμα; Ακόμα και αν καταφέρουμε να εκπληρώσουμε τα θέλω μας, πώς μπορούμε να ξέρουμε αν αυτά θα αντιστραφούν εναντίον μας? Ποίος είναι ο θύτης και ποιο το θύμα;
Τρίτη 28 Ιουνίου 2011

Ερωτήματα

    Το μεγαλύτερο μου εδώ και πολύ καιρό βάσανο ήταν κάποια ερωτήματα, κάποια "γιατί" και κάποιες αλήθειες που ποτέ δεν πήρα. Τα ερωτήματα όμως όπως και πολλά άλλα πράγματα σε αυτήν την ζωή είναι διαβολικά, δεν μπορείς να τους ξεφύγεις και ούτε να τα προσπεράσεις, ειδικά όταν ξέρεις ότι η απάντηση είναι τόσο κοντά σου, αλλά παράλληλα τόσο μακρυά σου, ενώ βλέπεις την πυγή αλλά δεν μπορείς να την ακουμπήσεις, δεν μπορείς να πιεις από αυτήν, γιατί, αντί για νερό ρέει μια ψευδής φλόγα από μέσα της και ξέρεις πολύ καλά ότι στο τέλος θα καείς. Και ένα ακόμα κάψιμο δεν μπορείς να το αντέξεις, δεν μπορούσα να το αντέξω. Ένιωθα σαν τον στρατιώτη γεμάτο με μώλωπες στο πεδίο της μάχης έτοιμο να ξεψυχήσει, και ακόμα και αν ήμουν έτοιμος να θυσιαστώ για την "πατρίδα" μου, δεν είχα το κουράγιο να το κάνω.  Ο πόλεμος όμως πάντα αλλάζει τους ανθρώπους και αυτός ο πόλεμος που είχαμε δημιουργήσει μεταξύ μας πρέπει να ξέρεις ότι με άλλαξε. Μετατράπηκα σε έναν άλλο άνθρωπο, σε ένα τέρας που ποτέ δεν ήθελα να γίνω, που ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα γίνω, ήμουν δημιούργημα δικό σου και τον απαντήσεων που ποτέ δεν μου έδωσες. Είχα όλα τα χαρακτηριστικά που έχουν όλα τα κτήνη απόμακρος, φοβισμένος, με έναν ακατάπαυστο θυμό να βράζει μέσα μου.
   Κάποια στιγμή όμως πρέπει να ξέρεις ότι η αλήθεια έρχεται στην επιφάνεια. Ακόμα όμως και αν δεν έρθει κάνεις μια γενναία βουτιά για να την ανακαλύψεις! Μπορεί να περάσει καιρός, αλλά πάντα είσαι πρόθυμος  για να ανακαλύψεις τις απαντήσεις στα ερωτήματα που σε βασάνιζαν ασταμάτητα. Και έτσι έγινε, έτσι έπρεπε. Οι απαντήσεις έρχονται στο προσκήνιο και όλα αρχίζουν να ξεκαθαρίζουν, σαν ένα καλοφτιαγμένο puzzle των 356 κομματιών. Πάντα ελπίζεις για το καλύτερο. Πάντα ήλπιζα για το καλύτερο μέχρι το τελευταίο κομμάτι. Η αλήθεια όμως είναι σκληρή, αλλάζει γεγονότα, πιστεύω και σε απογοητεύει, αλλά δεν καταφέρνει να σε πονέσει, ούτε καν να σε αγγίξει, γιατί η πανοπλία σου είναι πια αρκετά ανθεκτική, μέχρι την επόμενη φορά που θα την βγάλεις για να πάρεις μια ανάσα και να αρχίζεις να ξανά ζεις!

Ο θυμός του κτήνους όμως μεγαλώνει μέρα με την μέρα και κάνεις δεν ξέρεις πότε θα φύγει.... 
Κυριακή 24 Απριλίου 2011

Ετοιμάζομαι να κοιμηθώ


Είναι μερικές νύχτες, αρχίζω να πιστεύω ότι είναι πάντα νύχτες, που κοιτάμε κατάματα τον εαυτό μας. Τον παρατηρούμε προσεχτικά και ανακαλύπτουμε πράγματα που μας τρομάζουν. Εισχωρούμε βαθειά στην ψυχή μας και αναρωτιόμαστε τι στο διάολο συμβαίνει εκεί μέσα. Και μετά σκεφτόμαστε για ώρες. Μου έρχονται ερωτήματα που ποτέ δεν τολμώ να ρωτήσω και που ποτέ δεν τολμώ να απαντήσω! Ίσως επειδή δεν μπορώ, ίσως επειδή μου είναι αδύνατον, ίσως επειδή ξέρω ότι ποτέ δεν θα καταφέρω να τα απαντήσω! Και καθώς σκέφτομαι όλα αυτά τα αναπάντητα ερωτήματα ακούω το πρώτο λεωφορείο της ημέρας να κάνει στάση. Μαζί του είναι σαν να ξυπνάει, σιγά σιγά και ολόκληρη η πόλη. Σβήνω το τσιγάρο, το οποίο είναι τόσο γλυκό τέτοιες ώρες. Ήρθε η ώρα να κοιμηθώ και μαζί με εμένα τα ερωτήματα μου, η στεναχώρια μου και η βραδιά μου. Γράφω γρήγορα μερικές ασυνάρτητες παρατηρήσεις που δεν βγάζουν νόημα και ουσία και ετοιμάζομαι να κοιμηθώ. Ανακαλύπτω πράγματα για τους ανθρώπους, για το πως σκέφτονται. Πιστεύω ότι είμαι πιο σοφός, αλλά ξέρω ότι κάνω λάθος και ότι απλά είναι ένας παραλογισμός. Γιατί ο άνθρωπος είναι ποικιλόμορφος και αυτό δεν το ανακάλυψα εγώ, αλλά ο συγγραφέας από το τελευταίο βιβλίο που ακόμα δεν έχω διαβάσει. Ετοιμάζομαι να κοιμηθώ οι σκέψεις όμως δεν με αφήνουν. Είναι σκέψεις μπερδεμένες και αλλόκοτες. Ίσως να μην σκέφτομαι και τίποτα, κυριαρχεί ένα χάος, όλα είναι μπερδεμένα, αλλά εγώ, ετοιμάζομαι να κοιμηθώ. Ο ήλιος αρχίζει να ανατέλλει. Αλλά εγώ ετοιμάζομαι να κοιμηθώ!

Οι άνθρωποι είναι από τα πιο δύσπιστα και συγχρόνως άπιστα όντα!
Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

Goodbye Athens


   Όχι, σίγουρα δεν θα μου λείψει η κίνηση της, ούτε η βαβούρα της αλλά ούτε και η ομορφιά της Αθήνας. Θα μου λείψουν όμως οι άνθρωποι. Οι φίλοι μου και Εσύ. Ναι, σίγουρα εσύ. Δεν θέλω να ακουστώ σαν ερωτευμένος, αλλά ούτε σαν τσιμπημένος. Αλλά θα μου λείψουν έστω και αυτά τα ελάχιστα που κατάφερα να πάρω από εσένα. Μια αγκαλιά, ένα φιλί, μια κουβέντα, ένα βλέμμα. Μπορεί να με έχεις ήδη ξεχάσει, δεν με νοιάζει όμως. Δεν έχει σημασία τίποτα. Ούτε το τώρα, ούτε το τι θα ακολουθήσει, αλλά ούτε και το τι θέλουμε. Το μόνο που έχει σημασία είναι η στιγμές που έχουν μείνει. Το άρωμα σου στην μπλούζα μου, οι ταινίες που είδαμε, τα τραγούδια που τραγουδήσαμε, ένα χαρτάκι που σου έγραψα και μερικά δάκρυα στο μαξιλάρι σου που μπορεί ποτέ σου να μην κατάλαβες.

   Ήταν ένα μικρό διάλυμα από την καθημερινότητα, και τώρα είναι καιρός να γυρίσω μόνος μου στο σπίτι! Και να ξυπνήσω μόνο με μια ανάμνηση!

Και να θυμάσαι αυτό που σου έγραψα...


Πέμπτη 14 Απριλίου 2011

Σιωπή


 Λένε πως στη χώρα που ναυάγησες
βασιλεύουν οι μάγισσες
βουλιάζουνε στο βυθό και σε βγάζουνε
στον αφρό.
Λένε πως μας άφηνες στα κύματα
φυλαχτά και μηνύματα
τα βρήκανε τα παιδιά και χαθήκανε
ξαφνικά.
Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011

Κάποτε...

Μια φορά και ένα καιρό, όχι δεν ήταν ένα παραμύθι, ήταν μια ιστορία αγάπης και ναι δεν έχει ωραίο τέλος! Ήταν ένα κορίτσι και ένα αγόρι. Τα 2 αντίθετα φύλλα, εκεί που όλα γίνονται, κόντρες, διαμάχες άφθονο σεξ και έρωτας. Για αυτήν ήταν τέλειος. Ήταν αυτό που έψαχνε αυτό που ήθελε. Τον κοιτούσε και τον έβλεπε όπως ήταν. Ήταν χαρούμενη και ήξερε ότι ήταν αλήθεια, ότι γελάει και γελάει το σύμπαν ολόκληρο. Ήταν τρυφερός και γλυκός αλλά και ζηλιάρης και εγωιστής και είχαν εντάσεις και καυγάδες, δεν την ένοιαζε όμως, το μόνο που ήθελε ήταν να χαμογελάει πραγματικά και αυτός το είχε καταφέρει αυτό. Το μόνο που ήθελε ήταν να είναι αγκαλιά και να πίνουν κρασί μέχρι το πρωί. Δεν την ένοιαζε τίποτα άλλο. Όμως μια μέρα αυτός έφυγε. Το έκανε έλεγε για το καλό της, γιατί την αγαπούσε λέει. Για να την προστατέψει. Αυτό φυσικά δεν έγινε. Και απλά έφυγε. Και αυτή έμεινε. Πότε δεν έμαθε, ποτέ δεν ρώτησε και ποτέ δεν τον ξανά είδε. Το μόνο που ήξερε ήταν ότι τον αγαπά και απλά, Σώπασε.

Δευτέρα 7 Μαρτίου 2011

Ρενέ, Ρενέ!

Προσπαθώ να καταλάβω τους πίνακες του Ρενέ, είναι τόσο αλλόκοτοι, τόσο περίεργοι, ακαταλαβίστικοι, ξερείς καλά όμως ότι κάτι κρύβετε από πίσω τους, κάποιο μήνυμα και είσαι τόσο περίεργος να το ανακαλύψεις, να το κρυπτογραφίσεις, να μπείς μέσα στην σκέψη του καλλητέχνη,να νίωσεις ότι ένιωθε όταν το πρωτοείδε και να λυτρωθείς. Μπορεί να μην τα κατάφερα, αλλά κατάλαβα πόσο πολύ μοιάζεις με αυτούς τους πίνακες. Θυμάμαι πόσο δύσκολη ήταν η αποκρυπτογράφηση του χαρακτήρα σου, των σκέψεων σου και των συναισθημάτων σου. Ξέρεις, ακόμα δεν μπόρεσα να τα καταλάβω, αν και τα έχω μελετήσει πολύ καλά όλο αυτό τον καιρό, πάντα υπάρχει ένα κενό. Και εσύ δεν έχεις κάποιο βιβλίο να συμβουλευτώ, κάποιον ειδικό να σε αναλύσει. Ήσουν τόσο απρόβλεπτος.